Στο πλαίσιο συνεργασίας και μετά από πρόσκληση εκ μέρους του σχολείου μας προς την Ανεξάρτητη Αρχή που ονομάζεται ‘Συνήγορος του Πολίτη’-Συνήγορος του παιδιού είχαμε τη χαρά και την τιμή να υποδεχτούμε στο σχολείο μας την Πέμπτη 04-05-2023 δύο εξαιρετικες και εξαιρετικά ακούραστες Κυρίες: την κυρία Νίκη Μπαφέ, Ψυχολόγο, Ειδική Επιστήμονα του Κύκλου για τα Δικαιώματα του Παιδιού και την κυρία Αλεξάνδρα Μοσχοπούλου Δικηγόρο ,Ειδική Επιστήμονα επίσης του κύκλου για τα Δικαιώματα του παιδιού.
Πραγματοποιήθηκαν δίωρες παρεμβάσεις ενημέρωσης με τις Ε τάξεις στην συνέχεια με το Σύλλογο Διδασκόντων και Διδασκουσών και την ΕΔΥ του σχολείου μας αναφορικά με το έργο του Συνηγόρου του Παιδιού , την Χάρτα Δικαιωμάτων του παιδιού και φυσικά την σχολική μας καθημερινότητα.
Συζητήθηκαν προβλήματα και καταστάσεις που αντιμετωπίζουν παιδιά και εκπαιδευτικοί, ιδιαίτερα μετά την πανδημία, και μοιραστήκαμε δυσκολίες, και προβληματισμούς με έμφαση στο σχολείο που όλοι/όλες μας επιθυμούμε και που σαφώς πρέπει να αφορά και να ασχολείται φροντίζοντας ΟΛΑ τα παιδιά. Ο Συνήγορος του Παιδιού είναι μια ανεξάρτητη αρχή προάσπισης των δικαιωμάτων των παιδιών, ένας θεσμός που υπάρχει στην παγκόσμια κοινότητα από το 1981, όταν διορίστηκε η πρώτη Συνήγορος του Παιδιού στη Νορβηγία. Σήμερα υπάρχει μεγάλος αριθμός Συνηγόρων του Παιδιού σε όλο τον κόσμο.
Το απόγευμα στον χώρο της βιβλιοθήκης έγινε γόνιμη συνάντηση με γονείς κηδεμόνες και μέλη του ΔΣ Γονέων του σχολείου μας
Ευχαριστούμε ΠΟΛΥ για την καθοδήγηση την βοήθεια την ευγένεια την ανταλλαγή και το μοίρασμα! Μπαίνοντας στα παπούτσια του άλλου έχει τόσα να μάθει κανείς...
Η συνεργασία μας άρχισε και θα έχει και συνέχεια!
Γιάννης Κοντός, «Τι έγιναν τα παιδιά του Καρόλου Ντίκενς;»
Χάθηκαν προσωρινά, γίνανε σκιές,
με παρακολουθούν για δευτερόλεπτα
μέσα από την ομίχλη,
πιάνουν την άκρη του παλτού μου.
Χειμώνας είναι γι αυτά, βαρύς, με χιόνια.
Με παπούτσια χαλασμένα, με αισθήματα
κουρέλια τριγυρνάνε άσκοπα στους δρόμους,
κάτω από φανάρια του δεκάτου ενάτου αιώνα.
Το χιόνι σφυρίζει και τα χτυπάει αλύπητα.
Προσπαθεί να τα σβήσει από τις σελίδες των
βιβλίων. Αυτά όμως επιμένουν να τριγυρνάνε
στη μνήμη μας, να μας τυραννούν, να μας συντροφεύουν.
Χλομά και πεινασμένα μας περιμένουν
στη γωνιά, με τους ώμους να διψούν
για χάδι. Σούρουπο τα είδαμε για πρώτη
φορά και μα έφεραν τα πιο παράτολμα σχέδια.
Εκεί που σβήνει η μουσική, κρύβονται φοβισμένα
τα παιδάκια κοιτώντας το φεγγάρι.
Γιάννη Κοντού (από τη συλλογή «Ο αθλητής του τίποτα», Κέδρος, 1997
