Πώς μιλάμε στα παιδιά για την πανδημία

Αγαπητοί γονείς και κηδεμόνες πατήστε τον μπλε σύνδεσμο για να παρακολουθήσετε την διάλεξη που οργάνωσε το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ), ανταποκρινόμενο στις ιδιαίτερες απαιτήσεις της περιόδου που διανύουμε, από μία διακεκριμένη επιστήμονα, την ψυχοθεραπεύτρια παιδιών και εφήβων, κυρία Έφη Λάγιου-Λιγνού. Η κυρία Έφη Λάγιου-Λιγνού είναι διδάσκουσα ψυχοθεραπεύτρια παιδιών και εφήβων με εξειδίκευση στην ψυχαναλυτική εργασία με μικρά παιδιά και τους γονείς τους. Επόπτρια κλινικού έργου και επιστημονικός συνεργάτης της Πανεπιστημιακής Παιδοψυχιατρικής Κλινικής της Ιατρικής Σχολής του Νοσοκομείου Παίδων «Η Αγία Σοφία». Η διάλεξη ασχολείται με θέματα που αφορούν την ψυχική υγεία και την διαχείριση των σχέσεων μέσα στην οικογένεια (παιδιά, γονείς κ.α) στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν με την πανδημία εξαιτίας του νέου κορωνοϊού Covid19.

Διάλεξη: Πώς μιλάμε στα παιδιά για την πανδημία

Η πανδημία του κορωνοϊού, σαν απειλή που πρώτη φορά αντιμετωπίζουμε, με τους πολλαπλούς φόβους που συνεπάγεται -πραγματικούς και φανταστικούς- δοκιμάζει τις ψυχικές και σωματικές μας αντοχές, δοκιμάζει τις σχέσεις μας και μας υποχρεώνει να διαχειριστούμε την απώλεια της γνώριμης καθημερινότητας.

Ως ενήλικες έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται το διάχυτο άγχος που επικρατεί γύρω μας και μέσα μας. Η προσπάθεια μας να τα προστατέψουμε από την οδυνηρή πραγματικότητα που μας περιβάλλει, μας οδηγεί σε παγίδες. Παραγνωρίζοντας την παρατηρητικότητά τους και την ευαισθησία τους προς ό,τι συμβαίνει γύρω τους, τους δίνουμε διπλά μηνύματα που προκαλούν σύγχυση, αυξάνοντας το άγχος τους, που δεν αντέχουμε να υποδεχτούμε.

Τα παιδιά για να εμπιστευτούν τον εαυτό τους έχουν πρώτα εμπιστευτεί τους γονείς τους.

Για να μπορέσουν οι γονείς να φροντίσουν επαρκώς τα παιδιά τους χρειάζεται να φροντίσουν πρώτα τον εαυτό τους. Τα μικρά παιδιά είναι εκτεθειμένα στην ψυχική κατάσταση των γονιών και συναισθάνονται τις εντάσεις που βιώνουν τα μεγαλύτερα παιδιά και οι ενήλικες στο σπίτι. Για τη στέρηση της αγκαλιάς της γιαγιάς και του παππού, του παιχνιδιού από κοντά με τους φίλους, το κλείσιμο του πάρκου και της παιδικής χαράς, την υποχρεωτική απόσταση και το επαναληπτικό πλύσιμο δεν αρκεί η εξήγηση, έστω κι αν δοθεί δέκα φορές. Το «γιατί» του μικρού παιδιού επανέρχεται δριμύτερο και οι γονείς θυμώνουν με την απελπισία του, γιατί αυτή η απελπισία του παιδιού τους εντείνει τη δική τους απελπισία και δοκιμάζει τα δικά τους όρια. Στα ΜΜΕ έχουν ακουστεί πολλές οδηγίες προς τους γονείς για το πώς να βοηθήσουν τα παιδιά τους. Όμως κάθε οικογένεια έχει τους δικούς της τρόπους επικοινωνίας, την ιδιαίτερη κουλτούρα της και τα βιώματα της που έχουν αφήσει τα σημάδια τους. Για τον λόγο αυτό οι γενικές οδηγίες χρειάζονται ευέλικτη προσαρμοστικότητα. 

Πηγή: Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος